পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/১২৩

९०ई ॥ झ्तिपिंशः ॥ तथाचोक्तं ॥ चायुर्व्वित्तं टचुच्छ्द्रिं मवृनैथुन भेषजं । तोयोट्ानापमानञ्च नव गाप्यानि यत्नतः ॥ तथाचे'ाक् ॥ अत्यन्तविमुखे दैवे व्यर्थ यत्रे च पैोरुषे । मनखिनै दरि द्रस्य वनाट्न्यत्कुतः सुखं । धन्यच ॥ मनखी स्त्रियते। कामं कार्पण्यं न तु गच्छति । चपि निव्वेण्मायाति नानखैायाति शीतता ॥ किञ्च ॥ कुसुम लवकस्यव द्वे टती तु मनखिनः । स्वँषं मूद्दूि वा तिष्ठेद्दिशीर्घे ट्थ वा वने ॥ यच्चाचैव याङ्मया जीवनं तदतीव गर्हितं ॥ यतः ॥ वरं विभवईीनेन प्राणैः स्न्तर्पितेोनखः । नापचारपरिभ्नष्टः कृपणः प्रार्थचैते जनः ॥ * * * তাহা পণ্ডিতেরা বলিয়াছেন পরমাযু আর ধন আর গৃহচ্ছিদ্র আর মন্ত্রণা আর মৈথুন আর ঔষধ আর তপস্যা আর দান আর অপমান এই নয় ধত্বেতে গোপন করিবেক পণ্ডিত কর্তৃক তাছা উক্ত হইয়াছে দৈব অত্যন্ত বিমুখ হইলে আর পুৰসা ক্রিয়া ব্যর্থ হইলে দরিদ্রের বন ব্যতিরেক কোথ৷ সুখ অথাৎ অরণ্য মধ্যে বাস করা উপযুক্ত। অপর মনন্ধি লোক মরে তথাপি কৃপণতাকে পায় না যেমন অগ্নি নিৰ্ব্বাণ তাকে পায় তথাপি স্নিগ্ধতাকে পায় না । এবং মনস্বি লোকের পপস্তবকের ন্যায় দুই বৃত্তি সকলের মাথাতে