পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/২৩

६ ॥ क्ड़्तॆिापट्टेश्ः । इत्याकर्खाह्मनः पुचाणामनधिगतशाखाणं नित्य मुस्मार्गगामिनं श्ास्त्रानुष्ठानेनेद्दिझमनाः स् राजा चिन्तयामास ॥ वेोाऽर्थैः पुंवेण् जाāन येन बिद्दान्न धार्मिकः। काणेन चचुषा क्रिग्बा चचुः पीडैब केवलं ॥ श्रजातच्चतमूर्खाणी बरमाद्यैो न चान्तिमः । सकृदुःख करावाद्यावन्तिमस्तु पदे पदे ॥ किञ्च । दरं गर्भश्रावेा वरमपि च नेवाभिगनं वरं जातः प्रेतावरमपि च कन्यावजनिता । वरं बन्ध्या भाय्र्या वरमपिच गर्मेषु वस्मुति: न वाविद्धाचूपद्रविणगणयुक्तेपि तनयः ' स् जातेयेन जातेन याति वंशः समुन्नतिं । परिवर्त्तिनि संस्ारे ऋतः कॆावा न जायते ॥ ইহা শুনিয়া সে রাজা অজ্ঞাতশাস্ত্র এবং সৰ্ব্বদা বিপথ গামী আপন পূপ্রেরদিগের শাস্ত্রবিজ্ঞাপনার্থে উদ্বিগ্নচিত্ত হইয়া চিন্ত করলেন যে পুঞ্জ পণ্ডিত ও থার্থিক নয় সে পুপ্ৰ হওয়াতে কি প্রয়োজন বরং অনর্থ হয় যেমন কাণচক্ষুতে কিছু প্রয়োজন নাহি প্রকৃত কাচক্ষু কেবল পীড়ারি কারণ হয় । এবং অজাত ও মৃত ও মুখ ইহর মধ্যে আদ্যদ্বয় ভাল অস্তিম ভাল নয় যেহেতুক আদ্যদ্বয় একবার দুঃখদায়ক হয়