পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/৩০১

२८४ স্থিলাঞ্চইন্মঃ ॥ तद्बमशक्योषैः प्रेमेयः। यतः’। शितिसमुद्दिश्य हि यः। प्रकुप्यति ध्रुवं स तखापगसेप्रसीदति ॥ चकारणद्देवि । मनखुबखकथं जनखंपरितेोचधियति ॥किं मयापकृतं राज्ञचवबा निर्जिलित्तापकारिणख भवतिराजाना। হৰবন্ধানুন एवमेतत् गृषु । (བོ་རྗེ་ निग्धैरुपकृतमपि देष्धतामेति कश्वित् साचादन्थेरपकृतमषि श्रीतिमवेा पचाति । चिचं चिचं किलब चरितं नैकभावाश्रयाणं लेबाधममैः परस्रच्छ्लेी योगिबामप्यगस्धः । धन्यच्च ॥ उद्धृतशतमस्ह्षु नष्टं षुभाषितशतं च नष्टमबुद्देषु । बचनशतमवचनकरेषु बुद्दिशतमचेतनेषु नच्छं॥किच॥ चब्दनतरुषु भुजङ्गा जलेषु कसखानि तच च ग्राहाः । गुणघातिनच खखाभेागेषु चलं सुखान्यविघ्नानि ॥ * ইহার প্রভিকার অবশ্যই যেহেতুক যে লোক কোন কারণ উদ্দেশ করিয়া ক্ৰোধ করে সে কারণ পাইলে সে লোক নিশ্চয় প্রসন্ন হয় যাহার মন নিমিত্ত র্যক্তিরেকে দ্ধেধি হয় কিরূপে লোক ভাহাকে সন্তুষ্ট কৱিবেক । আর কছিল রাজার অপকার আমি কি করিয়াছি কিম্বা ব্লাঞ্জাৱ সৰ্ব্বদা স্বপকারক হয় দমনক বলিতেছে এই প্রকার বটে শুন বিজ্ঞ মিত্ৰকত্বক উপকৃত হইলে ও কোন লোক শকুতাচরণ করে আর অন্যকভূর্ক সাক্ষাৎ অপরুভ হইলে ও জুষ্ট হয় মন বস্থিত চিত্তের এ কি আশ্চৰ্য্য চরিত্র সেবাংষ্ঠ অতিশয়