পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/৪১

한 ॥ छ्तिापंशयः ।।' यहमेकदा दचिणारखे चरम्रपभ्रंशं एकेाष्टद्वाव्याघ्र : वातः सरस्तीरे नूते मेीमेोः पान्थ इदंसुवर्णकङ्कणॆकुश हलेागृह्यतंाततेालेाभाकृष्टेनकेनचित् पान्थेनालेाचितं भाग्बेनेतत् सम्भवति किन्चमिन्त्राह्मसन्देहे प्रष्टत्तिनै विधेया । यतः । अनिष्टाद्रिटलाभे ऽपि न गतिञ्जेतायते शुभा। यचाले विषसंसर्गाच्चतं तदपि मृत्यवे॥किन्तु सर्व चाथॆार्जने पट्टत्तिः स्न्दे ह्रएव । तथा चेक् ि॥ न स्रंशाय सनारुह्य नरेभिद्राणि पश्यति । संश्यं पुनरारुह्य यद्ि जीवति पश्यति । तन्निरूपयामि तावत् प्रकाशं नूतं कुवं तव कङ्कणं । व्याघ्रे चुस्तं प्र ल्ाथ्धं दर्शयति । पान्वॆा ऽवदत् कथं मारात्मके त्वयि विश्वासः । चाघ्रडवाच আমি এক সময় দক্ষিণরণ্যে বিহরত দেখিলাম এক সরোবরের তীরে এক বৃদ্ধ ব্যাঘ্র স্নাত ও কুশহস্ত হইয়া কহিতেছে ভো পথিক এই সুবর্ণকঙ্কণ গ্রহণ কর । পরে লোভী কোন পথিকপরামর্শ করিল ভাগ্যক্রমে এতাদৃশ লাভ হয় কিন্তু প্ৰাণের সন্দেহ এ বিষয়েতে প্রবৃত্তিকন্তু ব্যা নয় যেহেতুক অনিষ্ট হইতে ইষ্টলাভেভেও মঙ্গল হয় না যেমন যাহাতে বিষের সৎসর্গ অাছে সে অমৃতও মরণের নিমিত্ত হয় কিন্তু সৰ্ব্বত্র ধনোপার্জনে প্রবৃত্তি সন্দেহেতেই হয় । সে প্রকার পণ্ডিতেরা কহিয়াছেন ।