পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/৮১

૬8 ॥ दृितापदेशाः यतः । स्व्वच्िंस्ानिष्टप्तावै नराः स्व्वं खड्ाश्च ये । खर्व्वस्याश्रयभूताय ते नराः खर्गगामिनः ॥ धन्यच ॥ एकएवसुइडूमेर्मानिधनेप्यनुयाति यः । शरीरेण समं नाशंस्व्वं मन्यचु गच्छति । किञ्च । यॆाऽत्ति यस्य यदा भ्रंस् िमुभयेtः पश्यतान्तरं। एकस्य चणिका श्रीतिरन्यः प्राणर्विमुच्यते ॥थपि च ॥ मर्कयमिति यदुःखं पुरुषस्याप जायते । शक्यते नानुमानेन परेऽपि परिवर्षितु ॥ शृणु पुनः ।। खच्छ्न्दवनजातेन शाकेनापि प्रपूर्यते । चख्य दग्धद्रिस्यार्थे कः कुब्घ त् िपातकं महत्॥ एवं विश्वास्य स् साज्जैीरः तत्के'ाटरे स्थितः ततॆ दिनॆषु गच्छत्सु पक्षिणावकानाक्रस्घ केाटंश्मानीय प्रत्यही खादति येषा मपत्यानि खादूितानि तैः शॆ कालॆ' ॥ * * * * যেহেতুক যে মনুয্যের সকল হিsসাহইতে নিবৃত্ত হয় আর যে লোকেরা সকল সহে আর যে অনেকের আশ্রয় হয় সে মানুষের স্বৰ্গগামী হয় । এবS ধৰ্ম্মই এক মিত্র যে মরিলেও সঙ্গে যায় আর সকল শরীরের সহিত নাশকে পায় । অপর যে যাহার মৎস খায় এই দুইর অন্তর দেখ একের ক্ষণ মাত্র তৃপ্তি হয় অন্য প্রাণে নষ্ট হয়। এবং মরিতে হইল এই যে দুঃখ লোকের হয় সে দুখ পর অনুমানদ্বারা কহিতে পারে না । পুনৰ্ব্বার শুন সচ্ছদে বনেতে জন্মে যে শাক তাহ