পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/৪৭

६० ॥ चिंतापश्ाः ॥ चन्यच्च । दातयमिति यद्दानं दीयते ऽशुपकारिणे । दशेकाले च पाचे च तद्दानं सात्विकं बिट्ः॥तदच सरसि सुात्वा सुवर्णकङ्कणं गृहाण ततेा यावदसैा तद्वचः प्रती तेोलेभिात् स्रः मृतुि भविष्ाति तावन्मह्ापङ्के निमग्नः पलायितुसंचमः पङ्कं पतितं दृष्ट्रा व्याघ्र्tऽवद्त् च च्छ् भहापङ्केपतितैोसि अतखामहसुत्थापयासीलुल्लाशनैः श्नेरुपगन्ध तेन याघ्रेण धृतः स्पन्थॆिचिन्तयत्। न धर्ध्न श्रुत्रं पठतीति कारणं न चापि वेदाध्ययनं दुरात्मनः । खभावरवाच तथातिरिच्यते यथा प्रकृत्या मधुरङ्गवंा पयः ॥ किञ्च । ज्चवशेन्द्रियचित्तूानं रुितं निमिव क्रिया । दुर्भगा भरण्ञार्थेज्ञिा:ांक्षारः क्रियं विना ॥ অপর দেওয়া উপযুক্ত ইহা মনেকরিয়া কাশ্যাদি કોર્જિ ફનtરિ কালে অ হে ত্ৰাদি পাত্রে মৰূপ গরিকে যে দান করে সেই দানকে সাত্বিক করিয়া পণ্ডিতের জানেন আ তএব এই সরো বরে স্নান করিয়া সুবৰ্ণ কঙ্কণ গ্রহণ ক রহ । অনন্তর যখন পথিক তাহীর বাক্যেতে প্রত্যয় করিয়া লোডেতে সুনি করি বার নিমন্ত সরোবরে প্রবিট হইল তখন মহীপক্ষে মন হইয়া পলাইতে অসমর্থ হইল । পঙ্কে পতিত পথিককে দেখিয়া ব্যায়ু বহিল হায় হায় বৃহৎপরে পতিত হইয়াছ