পাতা:হিতোপদেশঃ (লক্ষ্মীনারায়ণ ন্যায়ালঙ্কার).pdf/৮৫

ई८ ॥ हिनेापदेश ॥ यथार्य स्वगेामम वन्धुखथा भवानपि। मृगानवीत् कि मनेनेोत्तरेण सर्वैरेकच विश्रग्भाखापैःसुखिभिःखीयतंा यतः । न कश्चित्कस्यचिन्मिचं न कश्वित् कस्यचिद्रिपुः। व्यवहारण मिचाणि जायन्ते रिपवस्तथा॥ काकैनेाङ्गमेव मतुि चथ प्रातः सर्वे यथाभिमतदॆशंगताः एकदा निभृतं शृगार्खाबूते सखे श्रखिान् वनेकदेशे शखपूर्णचेचमस्ति तट्च्हूं त्वं नीत्वा ट्र्शयामि तथाकृते स्ति ऋगः प्रत्घच्ठं तच गत्वा शस्यं खादति यथ चेचपतिना चेचं दृष्ट्ा पाशेायेा जितः चनन्तरं पुनरागताम्रगः पाशैब्वैई ऽिचिन्तयत् कॆा मामितः कालपाशादिव याधपाशाचातु समर्थः मिचा ट्न्यः। चनन्तरं जम्बुकंरुतचागत्य उपस्थितॆाऽचिन्तयत्। पस्तिता तावट्रुझाक कपटप्रवन्धेन मनेारथसिडूिः ॥ যেমন এই মৃগ আমার সখা তেমনি আপনিও আমার সখা । হরিণ বলিল এ উত্তরে কি প্রয়োজন একত্র সকলে প্রণয়াল পেতে সুখে থাক যেহেতুক স্বভাবত কেহ কাহারও মিত্র ময় কেহ কাহারও শত্ৰু নয় কিন্তু ব্যবহারেতে মিত্র ও শত্ৰু इग्न পরে কণক কছিল এই হউক অনন্তর প্রভাতে সকলে আপন২ অভিলধি ত.দেশে গেল । এক দিবস নির্জনে জম্বুক বলিতেছে হে মিত্ৰ মৃগ এই বনের এক প্রদেশে শস্যপূর্ণ ক্ষেত্র আছে মামি তোমাকে লইয়া তাহা দেখাই ইহা কহিয়া তাছাকরিলে পরে হরিণ প্রতিদিন সেখানে যা ছয় শস্য খায় । অনস্তুর ক্ষেত্র